ჩვენ, ადამიანებს, ყოველდღიურად გვაქვს სხვადასხვა სახის ურთიერთობა ერთმანეთთან ან სიტყვების საშუალებით, ან გარკვეული ქმედებით თუ უქმედობით, ან ფიქრით. ჩვენ ასევე გვიწევს ურთიერთობა გარემომცველ სამყაროსთან, სხვადასხვა სახის ნივთებთან, ბუნებასთან, ცხოველებთან. მაგრამ მთავარი, ყველა დანარჩენის განმსაზღვრელი, მორწმუნე ადამიანის ცხოვრებაში არის ურთიერთობა უზენაეს არსებასთან - ღმერთთან და ამ ურთიერთობას ეწოდება ლოცვა.
ფართო გაგებით, მორწმუნე ადამიანის მთელი ცხოვრება, მისი ყოველი სიტყვა, საქმე თუ გაფიქრება უმაღლესი პოზიციიდან არის ლოცვა გარდა იმ შემთხვევისა, როდესაც იგი ცოდავს, ანუ თავისუფალი ნებით არღვევს კავშირს ღმერთთან.
საუბედუროდ, ამგვარი დარღვევა, ჩვენი დაცემული ბუნების გამო, შემთხვევით ხასიათს არ ატარებს და დღევანდელ ადამიანს ღმერთი მხოლოდ მაშინ თუ ახსენდება, როდესაც უჭირს.
ამის გამო, საჭიროა გარკვეული იძულება საკუთარი თავისა იმ განუწყვეტელი კავშირის აღსადგენად, რომლისკენაც მოგვიწოდებს წმ. პავლე მოციქული, როდესაც ამბობს „მოუკლებლად ილოცევდითო". ასეთი კავშირი ღმერთთან ადამიანს დაკარგული აქვს და მისი აღდგენა დღევანდელ პირობებში ერთი შეხედვით შეუძლებელიც კი ჩანს, მაგრამ იყვნენ ადამიანები (არა მარტო მონაზვნები, არამედ ერისკაცნიც), და, ალბათ დღესაც არიან, რომლებმაც განუწყვეტელი ლოცვის მდგომარეობას მიაღწიეს.
დღეს ჩვენი მიზანია შევძლოთ უმცირესი - ვისწავლოთ ელემენტარული სწორი დამოკიდებულება სამყაროს შემოქმედთან. ამისათვის, ეკლესიის წმიდა მამების მიერ ღვთაებრივი გამოცხადებებისა და პირადი სულიერი გამოცდილების საფუძველზე დადგენილია გარკვეული რეჟიმი, ჩარჩოები, გარკვეული კანონი, რომელიც გვეხმარება არ ავცდეთ ღვთისაკენ მიმავალ ვიწრო გზას. ეს კანონი ადამიანის ცხოვრების ყველა სფეროს ეხება; მის დამოკიდებულებას ღმერთთან, მოყვასთან და საკუთარ თავთან.
ღმერთთან მიმართებაში ერთ-ერთი უმთავრესია საკუთრივ ლოცვითი კანონი ანუ ლოცვა, ამ სიტყვის კონკრეტული მნიშვნელობით, რაც გულისხმობსუშუალო მიმართებას, უშუალო საუბარს ღმერთთან, იქნება ეს სიტყვიერი თუ უხმო, გულში ჩუმად წარმოთქმული.
ყოველი დღე ქრისტიანისა იწყება და მთავრდება ღვთის ხსენებით. გაღვიძებისთანავე ვიწერთ პირჯვარს და ვამბობთ: დიდება მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის უკუნითი უკუნისამდე. ამინ.
პირჯვრის გადასაწერად მარჯვენა ხელის პირველ სამ თითს შევკრავთ ერთად ნიშნად იმისა, რომ ჩვენი ღმერთი პირით სამია - მამა, ძე და სული წმიდა, არსით კი ერთია და განუყოფელი; ბოლო ორ თითს ხელის გულზე მივიბჯენთ ნიშნად იმისა, რომ იესო ქრისტე არის სრული ღმერთი და სრული კაცი და ამგვარ თითთაწყობით ხელს ჯერ შუბლზე მივიდებთ, შემდეგ გულის პირზე, სარტყელთან, შემდეგ მარჯვენა მხრის თავზე, ბოლოს მარცხენა მხრის თავზე და ვიტყვით ზემოთ მოყვანილ ლოცვას: „დიდება მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა აწ და მარადის უკუნითი უკუნისამდე. ამინ".
დილის ტუალეტის შემდეგ დავდგებით ხატების წინ, პირით აღმოსავლეთისაკენ, გავსწორდებით, დავმშვიდდებით და დაბალ ხმაზე (შეიძლება გულშიც) დავიწყებთ დილის ლოცვების შესრულებას იმ თანმიმდევრობით, როგორც წერია შესაბამის „ლოცვანში", რომელიც იყიდება ეკლესიაში.
ბოლო ორი ლოცვის შესრულებისას (ლოცვა ცოცხალთათვის, ლოცვა მიცვალებულთათვის), ყოველი მუხლის შემდეგ უნდა ვყოთ მეტანია ანუ თაყვანისცემა, რისთვისაც უნდა გადავიწეროთ პირჯვარი, დავდგეთ მუხლებზე და შუბლით იატაკს შევეხოთ. თუ კვირიაკეა (კვირა დღე) ან დიდი დღესასწაული, შესრულდება არასრული მეტანია, გადავიწერთ პირჯვარს და წელში მოხრით ხატების წინაშე თავს მოვიდრეკთ.
ხანდახან ხდება, რომ ამა თუ იმ მიზეზით ადამიანი ვერ ასწრებს დილის ლოცვების სრულად წაკითხვას. ასეთ შემთხვევაში, გამონაკლისის სახით „დასაშვებია დიდი ლოცვების შემოკლება" ე.ი. მისი გარკვეული ნაწილის წაკითხვა. თუ ესეც არ ესწრება, უნდა ითქვას მოკლე სამადლობელი ლოცვა: „ძილისაგან აღდგომილი გმადლობ შენ, წმიდაო სამებაო. . ."
გარდა ამ ზემოთმოყვანილი ლოცვებისა, მოძღვრის ლოცვა-კურთხევით, მათი წაკითხვის შემდეგ, შეიძლება შევასრულოთ სხვა ლოცვებიც, წავიკითხოთ ფსალმუნები, სახარება, მივმართოთ ლოცვით ჩვენს მფარველ წმიდანებს, და ვილოცოთ საკუთარი სიტყვებით.
მწამსი
მწამს ერთი ღმერთი, მამა ყოვლისა მპყრობელი, შემოქმედი ცათა და ქვეყანისა, ხილულთა ყოველთა და არა ხილულთა;
და ერთი იესო ქრისტე, ძე ღვთისა მხოლოდშობილი, მამისაგან შობილი უწინარეს ყოველთა საუკუნეთა. ნათელი ნათლისაგან, ღმერთი ჭეშმარიტი ღვთისაგან ჭეშმარიტისა, შობილი და არა ქმნილი, ერთ-არსი მამისა, რომლისაგან ყოველი შეიქმნა.
რომელი ჩვენთვის, კაცთათვის, და ჩუენისა ცხოვრებისათვის გარდამოხდა ზეცით, და ხორცნი შეისხნა სულისაგან წმინდისა და მარიამისაგან ქალწულისა, განკაცნა.
და ჯვარს ეცვა ჩვენთვის პონტოელისა პილატეს-ზე, და ივნო და დაეფლა.
და აღსდგა მესამესა დღესა მსგავსად წერილისა.
და ამაღლდა ზეცად, და მჯდომარე არს მარჯვნით მამისა.
და კვლად მომავალ-არს დიდებით განსჯად ცხოველთა და მკვდართა, რომლისა სუფევისა არა არს დასასრულ.
და სულიწმინდა, უფალი და ცხოველს-მყოფელი, რომელი მამისაგან გამოვალს, მამისა თანა და ძისა თანა თაყვანის-იცემების და იდიდების, რომელი იტყოდა წინასწარმეტყველთა მიერ.
ერთი წმინდა კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესია. აღვიარებ ერთსა ნათლისღებასა მოსატევებლად ცოდვათა.
მოველი აღდგომასა მკვდრეთით.
და ცხოვრებასა მერმისა მის საუკუნესასა, ამინ.
მწამს ერთი ღმერთის, ყოვლისშემძლე მამა, ზეცის და მიწის, ხილული და უხილავი სამყაროს შემოქმედი.
და ერთი უფალი იესო ქრისტე, ღმერთის ძე მხოლოდშობილი რომელიც ყველა საუკუნეზე ადრე იშვა ღმერთისაგან, ნათელი ნათლისაგან, ღმერთი ჭეშმარიტი ჭეშმარიტი ღმერთისაგან, შობილი და არა შექმნილი, მამის თანაარსი, რომლისაგანაც შეიქმნა ყოველივე.
რომელიც ჩვენი, ადამიანების ხსნისათვის ჩამოვიდა, ხორცი შეისხა სულიწმინდისა და ქალწულ მარიამისაგან და განკაცდა.
ჯვარს ეცვა ჩვენთვის პონტოელი პილატეს დროს, ეწამა და დაეფლა.
აღსდგა მესამე დღეს, დაწერილის მიხედვით.
ამაღლდა ზეცად და მჯდომარეა მამის ხელმარჯვნივ.
კვლავ მოვა მოვა დიდებით, რათა განსაჯოს ცოცხლები და მკვდრები, მის სუფევას არ ექნება დასასრული.
და სულიწმინდა, სიცოცხლის მომნიჭებელი, მამისაგან გამომავალი უფალი, რომელსაც მამისა და ძის დარად ვადიდებთ და ვცემთ თაყვანს , მეტყველებდა წინასწარმეტყველთა მეშვეობით.
ერთი წმინდა, მსოფლიო და სამოციქულო ეკლესია.
ვაღიარებ ცოდვების მისატევებელ ერთ ნათლისღებას.
მოველი მკვდრეთით აღდგომას
და მომავალ საუკუნო ცხოვრებას. ამინ.
